दोन तीन दिवसांपूर्वी मी एक अफलातून किस्सा ऐकला. कुणीतरी एकदा एकाला विचारलं,”श्रीमद्भग्वद्गीतेविषयी कधी ऐकलं आहे का ? ” त्यावर  “अहो ऐकलंय म्हणजे काय ? हे काय विचारणं झालं का? श्रीमद्भग्वद्गीता म्हणजे कोर्टात साक्ष देण्यासाठी जे पुस्तक वापरतात तेच ना?”  असं छाती फुगवून अभिमानाने उत्तर मिळालं म्हणे!! आणि कहर म्हणजे हा किस्सा निवडणुकीला नुकताच उभ्या राहिलेल्या

माझ्या वडिलांनी मला एकदा त्यांच्या वडिलांची म्हणजेच माझ्या आजोबांची एक गोष्ट सांगितली. माझे वडील लहान असताना सगळं कुटुंब आजोबांच्या एका स्नेह्यांकडे गेले होते. माझे वडील खूप लहान होते. काहीतरी कारण झालं आणि माझ्या वडिलांनी त्यांची चप्पल हरवली. इतक्या लांबून अनवाणी येणं तर शक्यच नव्हतं. म्हणून आजोबांच्या स्नेह्यांनी माझ्या वडिलांना चप्पल देववली. स्नेह्यांची आर्थिक परिस्थिती खूप

एका मंदिरात फिरता फिरता एका भिंतीकडे माझं लक्ष गेलं . त्या भिंतीवर आतापर्यंत दिल्या गेलेल्या देणग्या आणि त्यांचे देणगीदार यांची यादी होती. रीतसर काळ्या ग्रॅनाईटवर सोन्याच्या अक्षरात ती यादी होती. अगदी अकरा लाखांपासून ते एक हजार एकशे अकरा रुपये दिलेल्या लोकांची देणगीच्या रकमेच्या उतरत्या भाजणीत व्यवस्थित केलेली ती यादी होती. मला ती यादी बघून थोडं

काही दिवसांपूर्वी एका देवस्थानी राहण्याचा योग आला. त्या देवस्थानच्या वेळापत्रकाचं निरीक्षण करताना लक्षात आलं की एकंदरीत तिथला दिनक्रम अगदी भरगच्च होता. त्या देवस्थानचा काय किंवा इतर सगळ्याच बहुतांशी देवस्थानांमध्ये मुख्य देवाच्या होणाऱ्या उपचारांचं वेळापत्रक पाहिलं की तो देव खरोखर व्ही. आय. पी. असल्यासारखं वाटतं. अर्थात त्या स्थानाचा तोच व्ही. आय. पी. असतो म्हणा. म्हणूनच पहाटे