काही काही दिवस असे असतात की काहीही न करता आळसात दिवस घालवणे हाच दिवासभराचा प्लॅन असतो. साधारणतः असं सद्भाग्य क्वचित एखाद्या रविवारी किंवा एखाद्या सुटीच्या दिवशी मिळतं. त्यात घरातली सगळी मंडळी बाहेर गेलेली असली तर सोनेपे सुहागा!! एकदा एक असाच सोनियाचा दिवस उजाडला. खरं सांगायचं तर त्या दिवशी अंमळ उशिराच उजाडला. म्हणजे सूर्यदेव मध्यान्ह रेषेवरून

५१ लेख लिहून झाले की थांबायचं असं ठरवलं होतं. कुठेतरी व्यक्त व्हावं असं मनापासून वाटलं म्हणून लिहायला सुरुवात केली. या पूर्वी व्यक्त होण्यासाठी सुरांची, लयीची निवड केली होती मी. पण सुरांतून व्यक्त व्हायच्या ऐवजी आसक्त झालो त्यांच्यावर. आणि माझी गत झाली समुद्रकिनारी गेलेल्या छोट्या मुलांसारखी. शंख शिंपल्यांनी भरलेल्या वाळूच्या समुद्रकिनाऱ्यावर गेलेल्या छोट्या मुलांना पाहिलं आहे

काही दिवसांपूर्वी एक गंमत घडली. मी जेवणाच्या टेबलवर बसलो होतो. समोर मारी बिस्किटाचा पुडा होता. बिस्किटं संपली होती त्यातली पण थोडा चुरा शिल्लक होता. बोलता बोलता त्या पुड्याला माझा धक्का लागला आणि त्या बिस्किटाचा थोडा चुरा टेबलवर पडला. गप्पा मारता मारता माझ्या नकळत मी तो चुरा माझ्या नखांनी टेबलावरच अधिक चुरायला सुरवात केली. बोलता बोलता

माझ्या ओळखीचं एक कुटुंब आहे. त्या कुटुंबातील काका रिटायर झाले आता. पण ते जेव्हा नोकरी करीत होते त्यावेळी खूप सकाळी पहिल्या शिफ्टला जाण्यासाठी घरातून निघत असत. आमच्या जवळच राहायचे ते. मी जेव्हा जेव्हा त्यांच्याकडे जात असे तेव्हा त्यांच्या घरातलं घड्याळ मला नेहेमी दिसायचं. ते घड्याळ लक्षात राहण्याचं कारण की ते नेहेमी ४५ मिनिटांनी पुढे असायचं.

सहावी किंवा सातवीची इयत्ता असेल. गणिताच्या पुस्तकातील काळ, काम, वेग यांचं त्रैराशिक शिकवत असताना बरीच उदाहरणं घेऊन आम्हाला शिक्षकांनी ह्या संकल्पना शिकवल्या. त्यात एक गणित हमखास असायचं. एक हौद आहे. त्याची उंची, लांबी, रुंदी अमुक अमुक आहे. त्या हौदात काही नळ अमुक अमुक एवढं पाणी दर मिनिटाला वरच्या बाजूने हौदात सोडतात. त्या हौदाच्या तळाला काही

काही काळापूर्वी घडलेला एक प्रसंग. त्या प्रसंगात दोन पात्र होती. एक पात्र होतं ते म्हणजे एक २०-२२ वर्षाचा तरुण, तात्पुरतं त्याचं नाव ठेऊ ‘शशी’. आणि दुसरं पात्र होतं ते म्हणजे ५२-५५ वर्षाचे त्याचे बाबा, त्यांचंही तात्पुरतं नाव ठेऊ ‘सुरेशराव’. शशीचं इंजिनीअरिंगचं शेवटचं वर्ष. घरात संगीताचं वातावरण. शशीने शास्त्रीय संगीताचं खूप व्यवस्थित शिक्षण घेतलेलं, शिक्षण सांभाळून

मागच्या आठवड्यात मी माझा लॅपटॉप आतून स्वच्छ करण्याचा घाट घातला. आतून स्वच्छ करणे याचा अर्थ असा की नवीन फाईल साठवण्यासाठी जागा करणे. लॅपटॉप घेतल्यापासून मी त्याच्या हार्ड डिस्क मध्ये केवळ फाइल्स साठवतच गेलो. माझ्या लॅपटॉपची साठवणुकीची क्षमता जेव्हा मी घेतला त्यावेळी ५०० घबाड इतकी होती (१ घबाड = १ GB असं या एककाला मला सुचलेलं

माझ्यातला अंशावतार काही दिवसापूर्वी एक सोहळा पाहिला. या सोहळ्यात उत्सवमूर्ती म्हणून भारताच्या वेगवेगळ्या कोपऱ्यातून आलेली ८ ते १५ वयाच्या आसपासची २५ मुलं होती. त्यांना भारताच्या माननीय राष्ट्रपतींकडून सम्मानित केलं जाणार होतं. त्या मुलांकडे पाहिलं तर भारतातल्या इतर कोट्यवधी मुलांसारखीच दिसणारी ही मुलं होती. पण त्यांचा माननीय राष्ट्रपतींच्या तर्फे सन्मान होणार होता कारण त्यांनी असं काही

भारतीय खाद्यपरंपरेत दाक्षिणात्य पदार्थांचा एक वेगळा तोरा आहे आणि इडली, वडा, डोसा ह्या त्रिमूर्तीचं तर भारतीय खाद्य संस्कृतीमध्ये ब्रह्मा, विष्णू, महेशाइतकं अढळ स्थान आहे असं मला नेहेमी वाटत आलं आहे. साधारणपणे इडली करणं त्यामानाने सोपं, वडा थोडा अधिक परीक्षा घेणारा आणि डोसा म्हणजे हात बसलेला नसेल तर पिठल्यापासून ते पापडापर्यंत कुठलंही रूप घेणारा. डोसा उत्तम

एकदा आमच्याकडे अचानक आमच्या झाडूपोछा, भांडी घासणे या कामांसाठी असणाऱ्या मावशी आल्या नाहीत. त्यामुळे सहाजिकच ही सगळी कामं घरातल्या सगळ्या माणसांमध्ये वाटली गेली आणि माझ्याकडे घराची स्वच्छता ही कामगिरी येऊन पडली. हल्ली या अशा कामांची सवय थोडी मोडली होती ही गोष्ट खरीच. पण आईनेच परिस्थिती हातात घेतल्यामुळे नाही म्हणणं तर शक्यच नव्हतं. या माझ्या अवघडलेल्या

एकट्याने प्रवास करताना एअरपोर्टवर विमानाची वाट पाहत थांबायची वेळ आली की त्यावेळचा माझा सर्वात आवडता छंद म्हणजे एअरपोर्टवरचं पुस्तकांचं दुकान शोधून काढायचं आणि पुस्तकं, मासिकं चाळायची. एक तर नवीन पुस्तकांना एक प्रकारचा विशिष्ट सुगंध येतो तो मला खूप आवडतो. आणि दुसरं म्हणजे पुस्तकं, मासिकं चाळल्यामुळे नवीन विचार कळतात, नवीन ट्रेंड समजतात, जग कुठे चाललंय याची

काही दिवसांपूर्वी माझ्या शाळेमध्ये ‘व्यक्तिमत्वाची जडणघडण’ या विषयावर माझं व्याख्यान होतं. व्याख्यान हे निमित्त असलं तरी माझ्यासाठी तरी तो पुरस्कार प्रदान समारंभ होता. कारण ज्या शाळेमध्ये खूप मस्ती करतो म्हणून ‘दहशतवादी’ हे विशेषण माझ्या शिक्षकांनी मला ठेवलं होतं त्याच शाळेत पुढच्या पिढीशी ‘व्यक्तिमत्व विकास’ या विषयावर बोलण्यासाठी निमंत्रण मिळणं हे माझ्यासाठी तरी कुठल्याही पुरस्कारापेक्षा कमी