मुंबईबाहेरची एका निवांत ठिकाणची एक सुंदर आणि निवांत संध्याकाळ. लांबून कुठून तरी पं. जितेंद्र अभिषेक यांची ‘लागी कलेजवा कटार’ ही अप्रतिम ठुमरी कानावर पडते.  ऐकणाऱ्याला उन्मनी करून स्वतःबरोबर अलगद घेऊन जाण्याची स्वरमोहिनी आजही माझ्यावर परिणाम करते आणि मी त्या स्वरहिंदोळ्यावर ‘झोपाळ्यावाचून झुलायला’ लागतो. त्या परिचित स्वरांबरोबरच मी माझ्याच मनोराज्यातील खूप खोलवरच्या आणि बऱ्याच वेळा अपरिचित

माझे आजोबा आणि नंतर माझे वडील यांच्याकडून मी एक कवन लहानपणापासून ऐकत आलो आहे. अदमासे शंभर वर्षे तरी ते कवन आमच्या कुटुंबात परंपरेने म्हटलं जातं आहे. ते कवन असं सावधान सावधान । वाचे बोलो राम नाम । सावधान सावधान ।। धृ।। दश वर्षे बालपण । वीस वर्षे तारुण्य । अंगी भरलासे मदन । तेथे कैसा

आज खूप दिवसांनी आमच्या जवळच्या एका संस्थेमध्ये गणपतीच्या आरतीला जाण्याचा योग आला. या संस्थेमध्ये आमचे कुटुंबीय तीन पिढ्यांपासून संलग्न आहेत. माझ्या लहानपणची गणपतीची पहिली आठवणच  मुळी या संस्थेची आहे. गणपतीच्या दिवसात दर रात्री टाळ आणि ढोलाच्या गजरात पंधरावीस आरत्या आपल्याला जशा समजतील तशा बोबड्या बोलाने म्हणणे आणि नंतर पोट भरेल इतका घवघवीत प्रसाद खाऊन (खरं

माझा ध्वनिमुद्रण स्टुडिओ असल्यामुळे ध्वनिमुद्रण करण्यासाठी खूप मंडळी माझ्या संपर्कात येत असतात. माझं बहुतांशी सर्व काम खूप आल्हाददायी असतं. पण कधी कधी मात्र खूप गमतीदार प्रसंगही  घडतात. अशीच एकदा, एका हिंदीशी साधर्म्य सांगणाऱ्या कुठल्यातरी भाषेत एक गाणं ध्वनिमुद्रित करण्याची वेळ  माझ्यावर आली. ‘हिंदीशी साधर्म्य’ असं मी म्हणण्याचं कारण की त्या गाण्यातील ओळींचा कर्ता इंग्रजीत, कर्म

मी सकाळी उठलो आणि माझं व्हाट्सअप उघडलं.  नेहेमीचे ‘गुड मॉर्निंग’ चे संदेश, सकाळ प्रसन्न करू पाहणारे आणि आपण अगदीच ‘गये गुजरे’ आहोत अस उगाच अध्यारुत धरून पाठवलेले ज्ञानगुटी मिश्रित संदेश, फुलाचे इंटरनेटवर फुकट उपलब्ध असणारे म्हणून ‘दिल खोलके’ पाठवलेले फुलांचे फोटो, देवाचे फोटो व अग्रेशित भक्तीसंदेश इत्यादी बरीच नित्याची प्रभातसफाई झाली.आणि माझं लक्ष गेलं एका

प्रसन्न सकाळी चहाचा वाफाळता कप हाती घेऊन कोरं करकरीत वर्तमानपत्र पुढ्यात घेऊन बातम्या वाचण्यामध्ये एक वेगळाच अवर्णनीय रोमान्स असतो. पतीराज या रोमान्सच्या मूडमध्ये असताना गृहिणींच्या मनात मात्र नवऱ्याने सकाळचा पेपर हातात घेतल्या क्षणी सवतीमत्सर का जागा होतो हे मला अजून न उमगलेलं कोडं आहे. चिडचिडीचं कारण विचारण्याचा प्रयत्न केला तर,  ” मी रिकामटेकडी बसली नाहीये

मी काही दिवसांपूर्वी एका कलाकाराची जीवनी वाचत होतो. कुठल्याही सर्वसामान्य माणसाला स्वप्नवत वाटावं असं त्या कलाकाराला यश मिळालेलं होतं. अत्यंत देखणं रूप, पैसा, प्रसिद्धी, लोकप्रियता सर्वच. एका काळी तो कलाकार इतका यशस्वी होता की प्रत्येक उदयोन्मुख कलाकाराचं त्या कलाकारासारखं यशस्वी व्हायचं हेच ध्येय असायचं. पण पुढे त्या कलाकाराला व्यसन लागलं आणि हळू हळू तो त्याच्या

मागच्या आठ्वड्यातलीच गोष्ट. मला काही कारणासाठी १००० रुपयांचे १० रुपयांच्या नोटांमध्ये सुट्टे हवे होते. शनिवार संध्याकाळची वेळ त्यामुळे बँका बंद होत्या. मग आमच्या जवळच्याच बाजारात ‘दे दान सुट्टे गिऱ्हाण’ करत दुकानं पालथी घालत होतो. अपेक्षेप्रमाणे सगळ्यांनीच सुट्टे देण्यासाठी नकारघंटा वाजवली. अखेरचा प्रयत्न म्हणून एका डेरीवाल्याकडे सुट्टयांची मागणी केली आणि काय विचारता, तो डेरीमालक सुट्टे द्यायला

मी लहानपणी एक गोष्ट ऐकली होती. एक माणूस त्याचा मुलगा आणि गाढव यांची कथा होती ती. त्या गोष्टीचा गोषवारा असा की एकदा रणरणत्या उन्हात रस्त्यातून एक माणूस त्याचा बारा वर्षाचा मुलगा आणि त्यांचं गाढव जाताना लोक पाहतात. काही लोक म्हणतात “काय वेडे आहेत गाढव नुसतच चाललं आहे, कुणीतरी बसायचं तरी !”. हे ऐकल्यावर तो माणूस

काही दिवसांपूर्वी मला एका whatsapp ग्रुपमध्ये समाविष्ट केलं गेलं. खरं तर मी स्वतःहून त्या ग्रुपमध्ये जाण्यासाठी तशी इच्छा प्रदर्शित केली नव्हती. पण आपली इच्छा असो व नसो एखाद्या ग्रुपमध्ये समाविष्ट करण्याचा अधिकार ऍडमिन या सर्वशक्तिमान मानवाला whatsapp ने दिलेला आहे. तो अधिकार वापरून मला त्या ग्रुपमध्ये ऍडमिन नेे समाविष्ट केलं. बरं केलं तर केलं त्यावर

काही दिवसांपूर्वीची गोष्ट. कुटुंबासह एका उपहारगृहात खाण्यासाठी गेलो होतो. तसं चांगल्या वस्तीतलं तामझाम असलेलं उपहारगृह होतं ते. खूप भूक लागल्यामुळे लगेच मिळेल म्हणून दाक्षिणात्य पदार्थांची निवड केली आणि छानपैकी ‘घी ओनियन रवा साधा डोसा’ अशा घवघवीत नावाचा पदार्थ ऑर्डर केला. साधारण १० मिनिटांनी तो डोसा माझ्यासमोर अवतीर्ण झाला आणि अगदी खरं सांगतो माझा हिरमोड झाला.

गेल्याच आठवड्यातली गोष्ट. माझ्या रेकॉर्डिग स्टुडिओमध्ये एका शाळेच्या वार्षिकोत्सवासाठी  काही मुलांच्या नाटिका ध्वनिमुद्रित करणं सुरु होतं. त्या शाळेचे, ती नाटिका बसवणारे शिक्षक आणि दहा पंधरा मुलं, अशी स्टुडिओ मध्ये आली होती. आठवी ते दहावी अशा उच्चमाध्यमिक वर्गातील सगळी मुलं होती.  रेकॉर्डिंग स्टुडिओ मध्ये येण्याची त्यांची पहिलीच वेळ होती म्हणून काहीशी भांबावलेली पण प्रचंड कुतूहलाने ती